Architectuur als landschappelijke inscriptie
Het terrein waarop deze woning rust is niet evident. Sterk hellend, dicht begroeid, en gekenmerkt door een subtiele overgang van open ruimte naar bos. In plaats van de omgeving te overheersen, laat Hebbelinck het huis meebewegen met de topografie. De woning lijkt zich als vanzelfsprekend te nestelen in het reliëf, met volumes die de natuurlijke lijnen volgen en versterken. Het resultaat is een woning die zich onthult in lagen, telkens anders naargelang je positie en perspectief.

Ruimte, ritme en beleving
Binnenin ontvouwt het huis zich op een ritmische manier. Niet via monumentale gestes, maar door een subtiel spel van niveaus, licht en zichtlijnen. De leefruimtes baden in daglicht dat gefilterd wordt door de groene omgeving, terwijl de meer intieme plekken zich geborgen voelen zonder afgesloten te zijn. Elke verdieping draagt een eigen sfeer — van de rustige slaapkamers op tuinniveau tot het open woonlandschap met zicht op de velden, en de serene master suite bovenin, discreet verbonden met een zelfstandige werkplek.

Tactiele precisie
Het materiaalgebruik is zuiver en doelgericht. De bakstenen gevels, met verdiepte voegen die op termijn de sporen van het landschap opnemen, versterken de relatie tussen gebouw en natuur. Het aluminium schrijnwerk, fijn gedetailleerd en vlak ingewerkt, zorgt voor een spel van reflecties waarin de omgeving wordt weerkaatst en vervormd. Alles ademt precisie, maar nooit koel of afstandelijk.

Wonen als culturele daad
Het Stine-Gybels House is geen object voor de markt, maar een antwoord op een plek. Het is ontworpen voor mensen die wonen niet zien als consumptie, maar als cultuur. Die begrijpen dat architectuur, wanneer ze goed gemaakt is, meer kan zijn dan een gebouw: een kader voor het leven, een plek die mee evolueert, die rust geeft zonder te verarmen. In die zin is dit huis een voorbeeld van wat architectuur vermag — en van wat Pierre Hebbelinck op onnavolgbare wijze weet te realiseren.