Industrieel erfgoed als ruggengraat
De woning is ondergebracht in een voormalig industrieel pakhuis uit het begin van de twintigste eeuw, zorgvuldig herbestemd met behoud van haar architecturale essentie. De structuur – met zijn robuuste gietijzeren kolommen, bakstenen gewelven en metselwerk met patina – werd niet verstopt, maar bewust ingezet als sfeerdrager. Elke ruimte vertelt een deel van het verhaal. De industriële sporen zijn niet slechts decoratief; ze zijn de dragers van het ritme, de maatvoering en de materialiteit van het geheel.

Leven rond licht en leegte Centraal in de woning snijdt een indrukwekkende vide over de volledige hoogte van het gebouw. Deze leegte, tegelijk sculpturaal en functioneel, brengt licht tot diep in het hart van de woning en verbindt de drie verdiepingen visueel én ruimtelijk met elkaar. Rond deze open ruimte slingeren zich de woonfuncties – geen traditionele kamers, maar zones die open met elkaar communiceren en tegelijk gedefinieerd blijven door hun materialiteit en oriëntatie.

Bovenaan, op de mezzanine, kijk je uit over het volledige volume. De houten parketvloeren, de glasplaat die als loopbrug fungeert, het zicht op het metselwerk en de stalen liggers versterken de zintuiglijke ervaring van wonen in een volume dat zich niet laat vangen in standaardindelingen. Dit is wonen in lagen, in textuur, in doorzicht.

Wonen als continu landschap
Op het gelijkvloers vloeien eetruimte, zitplek en leefkeuken moeiteloos in elkaar over. Elk element – van de vrijstaande piano tot de ingebouwde boekenkasten en het groene binnenleven – draagt bij aan de atmosfeer van een huis dat eerder voelt als atelier dan als woning. Een glazen wand opent naar de patio, waar het groen tegen de bakstenen muren opklimt. Deze buitenruimte vormt een intiem verlengde van de leefruimte, een beschutte plek waar licht en lucht binnenkomen zonder de geborgenheid van het gebouw los te laten.

De keuken is functioneel en minimalistisch, ingebed in de architectuur, zonder opdringerige materialen of overdaad. Hier primeert rust en ritme. Overal voel je het: niets is toevallig, alles is afgestemd op het grotere geheel.

De verdieping als rustzone
Op de bovenste verdieping ontvouwt zich een meer intieme wereld. De master bedroom, onder de houten dakspanten en met zicht op het dakterras, ademt rust en eenvoud. De kamer opent naar een buitenruimte afgezet met een knalroze wand – een speelse en bewuste ingreep in het verder natuurlijke palet van baksteen, hout en staal. Het terras is compact maar uiterst bruikbaar, een plek voor koffie, een boek, of gewoon kijken naar de lucht tussen de dakvolumes van de stad.

Aangrenzend ligt de badkamer, met een vrijstaand bad onder dakramen die het licht gefilterd binnenlaten. De combinatie van metselwerk, witte muren, zwart tegelwerk en houten accenten brengt warmte en textuur samen in een ingetogen materiaalcompositie.

Architectuur als achtergrond voor het leven
Wat deze woning uniek maakt, is de vanzelfsprekendheid waarmee architectuur hier ondersteunend werkt. Ze dwingt niets af, maar maakt ruimte – letterlijk en figuurlijk – voor interpretatie, verandering, en persoonlijkheid.

Hier woon je niet in een woning, maar in een ruimte die zich laat lezen als een verhaal: met hoofdstukken, contrasten en rustpunten. Een plek die tegelijk robuust en zacht aanvoelt, ongrijpbaar en toch volledig op mensenmaat.

Loftwoning VS is geen compromis tussen oud en nieuw, maar een krachtige synthese.